Για τον κύριο Κώστα, τον μοναδικό ταχυδρόμο ενός ολόκληρου νησιού, ήταν η τελευταία μέρα στη δουλειά. Ήθελε να το πει σε όλους, να τους αποχαιρετήσει.
Αλλά… τι παράξενο! Κανείς δεν ήταν στην πόρτα να τον περιμένει, όπως κάθε μέρα εδώ και πενήντα χρόνια…

Σήμερα φανταστήκαμε μερικά σπίτια, σαν αυτά που ο κύριος Κώστας για τόσα χρόνια μοίραζε γράμματα από συγγενείς και φίλους. Γράμματα “ελαφριά” και γράμματα “βαριά”… Πώς ήταν άραγε τα σπίτια στο νησί του Κυρ Κώστα; Ίσως η “γειτονιά” του να ήταν κάπως έτσι…

… Και κάπως έτσι συμπληρώνεται σιγά σιγά η κινητή μας έκθεση, με μια φανταστική… βροχή στην Μάνταινα, μια ιστορία στην χώρα της Φαταουλίας, μια μύτη κι ένα γράμμα που αναζητούνται και μια βαλίτσα που περιέχει όλα τα απαραίτητα για ένα μακρινό ταξίδι!